Vorig jaar deed ik een opleiding bij Gave Mensen. Master of emotions /de psychologie van HSP. En hoewel er ook een hoop theorie aan bod kwam die mij minder boeide omdat ik echt een praktijkmens ben, verbaas ik mij er nog dagelijks over hoe het klopte wat we daar leerden.
Drie woorden staan centraal in wat je nodig hebt als gevoelig mens: zelfkennis, zelfcompassie en zelfzorg. Die houd ik steeds in mijn achterhoofd.
Aan mij de uitdaging om werkvormen (tools) die ik gebruik tijdens kindercoaching te verbinden aan deze behoeftes.
Soms voelen dit soort tools voor mij als een truckje. Terwijl ik zelf keer op keer ervaar dat het echt zo simpel niet is.
Bijvoorbeeld gisteren, ik had een gesprek met iemand die belangrijk voor me is. We kregen het over de meivakantie en wat we gingen doen. Zij op haar fietsje met een tentje en ik in mijn heerlijke bloemetjescaravan. Ik grapte dat mijn moeder ook altijd zo spartaans op vakantie gaat en dat wij (de jongeren in de familie) dan gaan klappen en zeggen stoer hoor… ‘Als mijn kinderen dat deden kregen ze een trap onder hun kont’, zei ze heel gemeend. Ik schrok… ja eigenlijk is het best lullig om daar zo minderwaardig over te doen.
Eenmaal thuis (want ja zo gaat dat meestal bij mij) begon het gepieker… het gevoel dat we uit verbinding waren door mijn opmerking. De angst dat ze me arrogant vond. Je raadt het al, ik werd vanmorgen wakker met zo n knagend rotgevoel.
Oké oké ik weet inmiddels dat de neiging dit soort reacties diepgaand te verwerken aanwezig is. Dat dat nou eenmaal is wat er kan gebeuren in mijn hoofd (zelfkennis). Dat helpt eerlijk gezegd wel een beetje.
Maarja shit… hoe vaak komt er in sessies met kinderen aan bod, dat we deze kritische stemmetjes (die we verbeelden, namen geven, wegsturen, herkennen etc) niet hoeven te geloven? Dus ging ik zitten en schreef alles op. Al die strenge veroordelende opmerkingen die me al sinds gisteren plagen. En bedacht ik me hoe ik die even mocht checken op hun waarheidsgehalte.
Zucht oké, haar beeld van mij zal wel niet totaal veranderen door één opmerking. En daarna had ze eigenlijk best gewoon normaal en leuk gedaan. Ach en misschien kent ze me wel zo goed dat ze haarfijn aanvoelt dat ik soms sarcastisch doe omdat ik stiekem best onzeker kan zijn over mijn eigen keuzes. En hee ik ben ook maar een mens, iedereen maakt wel eens een opmerking die achteraf niet helemaal zo de bedoeling was. Als ik me helemaal lekker voel, flap ik er zo vaak ondoordachte dingen uit en kan ik er zelf nog het aller hardste om lachen. Het zegt iets over hoe belangrijk ik haar vind.
Oké dat was zelfcompassie. En dat is geen simpel truckje….dat is iedere keer weer herkennen dat deze stemmetjes het over nemen. En snappen dat ze komen om je te beschermen tegen afwijzing of pijn of machteloosheid of mislukking. Maar dat ze wel maken dat je je hartstikke rot gaat voelen. Of zoals een tiener laatst tegen me zei: ‘dat noemen mensen dan dat ik depressieve neigingen heb.’ En dat juist dan helpende gedachten echt kunnen zorgen dat je je wat beter voelt.
Oké ik herkende hem en voelde me ietsje ietsje beter… Toen besloot ik mijn gevoel te delen met iemand (zelfzorg) die dit als geen ander herkent en snapt. Natuurlijk nuanceerde ze mijn strengheid naar mezelf. Maar ja dat weet ik heus ook wel… dat ik het zwaarder maak dan nodig. Wat mij ontzettend hielp, was dat zij voorbeelden noemde waarin zij exact hetzelfde deed. Herkenning alom. Het ene voorbeeld na het andere gingen over en weer. De opluchting dat je het niet hoeft uit te leggen, dat de ander dit ook overkomt en er net zo veel last van heeft.
Alleen een ander stemmetje laten klinken is niet zomaar de oplossing… het is een stapje… het leren herkennen, het snappen hoe het komt dat dit bij jou soms gebeurt. Het zelfzorg stapje kunnen kinderen echt nog niet zelf. Daar hebben ze hun omgeving voor nodig.
Iemand die de schaamte wegneemt en zegt dat ie het herkent. Iemand die erkenning geeft voor hoe rot dat voelt. Iemand die bereid is even samen met jou af te dalen in dat rotgevoel en je te laten voelen dat ie het snapt en dat je niet de enige bent.
Hebben alleen hoogsensitieve mensen hier last van? Nee natuurlijk niet. De kans is wel aanwezig dat zij hier eerder of vaker last van hebben. Omdat ze emoties intenser ervaren, omdat ze dit soort emotionele prikkels diepgaander verwerken. Kinderen help ik een klein stapje op weg, maar minstens zo belangrijk is een omgeving die begrijpt, steunt en deelt.
Juist zelf elke keer weer hiermee aan de slag gaan, helpt mij om het niet te zien als een simpel truckje. Ik weet en voel wat een uitdaging het kan zijn!
