Mijn dochter kreeg een paar weken geleden een beugel.
Zo’n buitenboordgeval met een band in je nek.
Na een uitgebreide voorbereiding plaatsten ze ijzeren ringetjes om haar achterste kiezen daar zitten dan een soort buisjes aan waar je de beugel in moet schuiven/klikken en die zet je dan vast aan de nekband.
Wennen
Nou weet ik inmiddels dat mijn kind een lage pijngrens heeft en erg moet wennen aan veranderingen en fysieke ongemakken. Dus ik besloot er niet meteen vol in te gaan. Rustig de tijd te nemen om de 16 uur waaronder de hele nacht op te bouwen.
De eerste keer de beugel in doen was een waar drama…. krijsen en gillen.
Het deed ook iets met mij…. Maar ik kalmeerde mezelf en uiteindelijk zat het er in. Het hele eerste uurtje bleef ze maar huilen omdat het zoveel pijn deed.
Ik zat bij haar, erkende hoe vervelend en wennen het was zorgde voor afleiding in de vorm van een leuk tv programma en slaakte opgelucht een zucht toen het ding eruit mocht.
Slapen
Maar het uitdoen bleek zo nodig nog pijnlijker. Paniek schreeuwen.
De rest van de dag liet ik het maar even rusten, maarja toen de avond aanbrak brachten we m toch maar weer in en hoopten we dat het slapen mee zou vallen.
NOU niet dus. Gaan liggen was gillen, helemaal overstuur. Ik kroop naast haar. Vertelde haar verhaaltjes over alle keren dat ze iets nieuws deed en het zoveel angst en paniek opriep. Dat we inmiddels weten dat ze rustig tijd nodig heeft om te wennen en dat het tot nu toe ook altijd is gelukt. Ik hield haar vast, troostte haar, hielp haar rustig te ademen en wachtte tot ze uiteindelijk heel laat in slaap viel.
Moe ging ik naar bed, maar slechts anderhalf uur later werd ik wakker door heel zielig gehuil. Het deed zo n pijn…. Ik besloot dat het voor nu even genoeg was en met veel pijn en moeite kregen we het kreng eruit en gunde ik haar en onszelf wat uurtjes normale slaap.
Erkenning
De dagen erna probeerden we op te bouwen maar het bleef zoooo pijnlijk.
Ik besloot mijn gevoel te volgen dat dit geen kwestie meer was van wennen en opbouwen maar dat zo n pijn niet hoort.
Na t weekend terug naar de orthodontist en wat bleek? De beugel stond veel te strak afgesteld waardoor het in en uitdoen zo pijnlijk was en moeizaam ging. Was me dat even erkenning voor ons meisje! (En voor mijn intuïtie ?)
Maargoed….
Poging twee.
Het indoen ging moeizaam, ze probeerde het steeds op ons af te schuiven. We lieten haar klooien legden geen druk… neem de tijd. Ik noemde weer alles wat ooit moeizaam ging en wat ze door het vaak te doen toch was gaan leren. (En af en toe liep ik even het huis uit…. om even heel heel hard te zuchten).
De eerste nacht was weer een drama…. Anderhalf uur huilen bij het inslapen (en weer lag ik naast haar, hielp haar rustig uit te blazen, legde mijn hand op haar buik) en rond 01.00 weer huilend wakker. Ik gaf haar een compliment en zei dat het zo wel even genoeg was voor de eerste nacht. Ze had hem 6 uur in gehad en dat was geweldig voor de eerste dag.
Dat we de beugel eerst overdag meer in zouden doen zodat ze aan het gevoel kon wennen en we dus de tweede dag op een uur of 8 zouden zitten en dan na een nachtje goed bijtanken de nacht erna de nacht erbij gingen doen.
In hele kleine stapjes ging het in en uitdoen steeds wat soepeler. De eerste nacht gaf ik haar een asperientje om de pijn wat te verdoven en ze sliep door…
En nu?
Dit is inmiddels 3 weken geleden…. Gisteren deed ze zonder spiegel haar beugel binnen 25 seconden in. Meerdere keren per dag.
Ik trok haar op schoot en zei: dit hadden we drie weken geleden niet kunnen dromen he? Dat het zo moeiteloos zou gaan? Zonder pijn, zelfs zonder spiegel, zonder hulp, meerdere keren per dag in en uit, 16 uur per etmaal? Door al die keren dat je het probeerde, het wel of niet al lukte, je het deed en weer deed is het nu een stevige nieuwe verbinding in je hersenen geworden. Je hebt iets nieuws geleerd!
Het kan dus van angst, weigering, paniek en weinig geloof in vooruitgang naar in beweging komen, succeservaringen opdoen en wat in eerste instantie onmogelijk leek naar moeiteloos zelf kunnen…. ja ook als je kind faalangstig is, negatief denkt, weinig vertrouwen heeft in zichzelf of snel overweldigd raakt.
* door kinderen te leren wat leren nou precies is en hoe dat werkt in je brein
* door als ouder te leren hoe vertrouwen te hebben in de groeimogelijkheden van je kind en erkenning te geven voor hoe moeilijk het in het begin is
* door te begrijpen hoe ons lijf reageert op stress en hoe dit te reguleren zonder overspoelt te raken
Ik doe echt niks liever dan jullie hier samen bij helpen! Omdat ik weet hoe ongelooflijk fijn het is om in plaats van strijd te voeren met je kind , hem of haar liefdevol te kunnen laten groeien.
